درباره عکاسی خیابانی
عکاسی خیابانی تاریخچه ای بسیار طولانی و غنی دارد. ریشه های عکاسی خیابانی را می توان در آثار عکاسی عکاسانی نظیر «اوژن آتژه» (Eugene Atget) دید که از دهه ی ۱۸۹۰ میلادی به عکاسی از خیابان های پاریس پرداخت. «هِنری کارتیه برسون» (Henri Cartier-Bresson) عکاس فرانسوی دیگری است که نامش به شدت با عکاسی خیابانی پیوند خورده است. پیوند خوردن نام برسون با عکاسی خیابانی تا حد زیادی به دلیل ایده ی تاثیرگذار او در مورد لحظه ی ایده آل یا همان «لحظه ی قطعی» (Decisive Moment) است. همچنین می توان به عکاسانی آمریکایی نظیر «گَری وینوگراند» (Garry Winogrand)، «روبرت فرانک» (Robert Frank)، «جوئل میرویتز» (Joel Meyerowitz) و «ویلیام کلین» (William Klein) به عنوان اسطوره های عکاسی خیابانی اشاره کرد.
بنابراین عکاسی خیابانی پدیده ی جدیدی نیست که بتوان آن را در قالب یک سبک عکاسی موبایل یا موبایل گرافی تقلیل داد، بلکه باید به عنوان یک سبک عکاسی به آن بنگریم. عکاسی خیابانی همواره به شرایط انسانی در جوامع پرداخته است. زیرگروهی برای عکاسی مستند است اما بعضی از تاریخ نگاران عکاسی معتقدند عکاسی خیابانی خود زیر شاخه ای از عکاسی شهری (Urban Photography) است. در سبک عکاسی خیابانی ژانرهای متفاوتی می توان یافت، از عکاسی پرتره خیابانی تا معماری ابنیه شهری و … .
در عمل می توان عکاسی خیابانی را به تصویر کشیدن کُنش های بشری در مکان های عمومی تعریف کرد. البته عکاسی خیابانی لزوما نیازی به حضور انسان در کادر تصویر ندارد. بسیاری از عکاسان خیابانی ترجیح می دهند بدون جلب توجه عکس بگیرند تا بتوانند سوژه ها را در طبیعی ترین حالت شان تصویر کنند.-اینگونه است که عکاسی خیابانی بخشی از مستندسازی شهری قلمداد می شود.- دوربین گوشی موبایل برای رسیدن به این هدف ابزاری فوق العاده کارآمد است. من معتقدم این همان چیزی است که عکاسی خیابانی با موبایل را از سایر روش های عکاسی موبایل متمایز می کند. گوشی موبایل ابزار مناسب برای عکاسی خیابانی است نه چیزی که عکاسی خیابانی را تعریف می کند.