عکاسی خیابانی صحنه سازی شده به ساده ترین بیان ممکن عکسی است که در آن صحنه طبق یک طرح قبلی چیده شده است. این دیگر عکاسی مستند نیست و این نوع عکاسی زیرمجموعه ی عکاسی استیج خواهد بود. عکاسی خیابانی مستند واقع گرا و بر اساس واقعیت است و بر مدار روایت ایجاد می گردد اما عکاسی استیج بر مدار طرح ذهنی تولید می شود. دو روش برای توصیف یک عکس صحنه سازی شده وجود دارد:
عکسی که دستکاری و یا ادیت شده است. عکسی که طبق یک طرح بصری گرفته شده است و هرکدام از سوژه ها در آن یک نقش از پیش تعیین شده دارند. برخی عکاس ها حتی از بازیگرهای حرفه ای برای اجرای طرح خودشان استفاده می کنند.
روش دیگر برای صحنه سازی در عکاسی خیابانی زمانی است که عکاس با سوژه صحبت می کند و آن ها برای عکس مورد نظر «ژِست» می گیرند. برای مثال شما دو نفر که احتمالا زن و شوهر هستند را مشاهده می کنید که دست در دست هم در حال قدم زدن هستند. شما به آن ها نزدیک می شوید و می خواهید به شکل خاصی برای شما ژست بگیرند. حتی برخی افراد دیگر ژست مورد نظر خودشان را به آن ها نشان می دهد و از آن ها می خواهند که یک حالت چهره ی خاص هم داشته باشند. این کار مثل هدایت یک صحنه برای رسیدن به طرح بصری است که از قبل داشته اید.
نظر منتقدان در مورد صحنه سازی در عکاسی خیابانی متفاوت است. برخی عقیده دارند که این کار هیچ اشکالی ندارد و برخی دیگر نیز عقیده دارند که این کار باعث خواهد شد به نظر برسد که صحنه از قبل تعیین شده است. در ادامه هر دو متد را بررسی خواهیم کرد.
گروهی بر آن هستند که صحنه سازی در عکاسی خیابانی اشتباه است:
برای عکاس های خیابانی که مخالف صحنه سازی در عکاسی هستند، مهم ترین موضوع شفافیت و صداقت است. خیلی از این افراد مشکلی با عکاس هایی که ادعا می کنند عکس های آن ها صحنه سازی شده و یا از قبل تعیین شده است ندارند. اما موضوع زمانی متفاوت خواهد شد که عکاس نمی تواند به مخاطب بگوید که عکس مورد نظر به صورت صادقانه گرفته نشده است. به نظر خیلی از عکاس ها این موضوع اهانت به مخاطب است.
علاوه بر این برخی دیگر هم عقیده دارند که صحنه سازی در عکاسی خیابانی به نوعی نادیده گرفتن پروسه خلاقانه است و بی احترامی به عکاس هایی محسوب می شود که مدت زیادی صبر می کنند تا یک سوژه ی مناسب پیدا کنند و یا یک داستان ویژه رخ دهد. این عکاس ها مدت های زیادی صبر می کنند تا خورشید غروب کند و بتوانند از یک دختر که به همراه سگش به سمت خانه حرکت می کند عکاسی کنند. آن ها صبر می کنند تا یک کودک به چشم های مادرش نگاه کند و لبخند بزند و یا یک خانم مسن در حالی که دست یک افسر پلیس را گرفته است از خیابان عبور کند.
حتی عکاس هایی هم وجود دارند که رفتار مردم را بررسی می کنند تا بتوانند عکس ها و احساسات خوب یا بد آن ها را به تصویر بکشند. اما آن ها صحنه سازی نمی کنند بلکه فقط دوربین خودشان را آماده می کنند و منتظر می مانند تا سوژه ی مورد نظر یا یک سوژه ی مناسب داخل کادر قرار بگیرد.
اینان معتقدند که عکاسی خیابانی زندگی را به شکل صادقانه ای به تصویر می کشد، صحنه سازی کاملا یک خط قرمز است. زمانی که تصویر صحنه سازی شده است دیگر هیچ لحظه ی جادویی باقی نخواهد ماند.
گروهی معتقدند که صحنه سازی در عکاسی خیابانی درست است:
عکاس هایی که مفهوم یا عمل صحنه سازی در عکاسی خیابانی را قبول دارند، معتقدند که حتی در صورتی که یک صحنه دستکاری شده باشد یا از قبل تعیین شده باشد، عکاس باید صحنه های جالب داخل خیابان و یا هرجای دیگری که لوکیشن عکاسی است را شناسایی کند. برای آن ها حتی در صورتی که عکس هم از قبل صحنه سازی شده باشد، باز هم عکس معتبری است. برخی اوقات در عکاسی خیابانی عکاس به ارتباط با سوژه نیاز دارد. این ارتباط ممکن است برای کسب اجازه باشد و یا برای این باشد که بفهمد چه اتفاقی در حال رخ دادن است. این کار به هیچ عنوان اشکالی ندارد. در واقع با این کار می توانید متوجه شوید که سوژه مناسب عکاسی است یا خیر!
علاوه بر این، فقط اینکه یک عکاس صحنه را از قبل تنظیم می کند به این معنی نیست که هیچ جادویی در آن رخ نداده است. پیدا کردن یک مفهوم، تجسم صحنه، گشتن دنبال لوکیشن مناسب و پیدا کردن افرادی که می توانند ایده شما را اجرا کنند به مهارت و سخت کوشی خیلی زیادی نیاز دارد. صحنه سازی و عکاسی از صحنه به شکلی که شما آن را تجسم کرده اید هم به عنوان هنر شناخته می شود و به استعداد، دانش عکاسی و علاقه ی خیلی زیادی نیاز دارد.
و اما باور من این است که: بهترین کاری که عکاس ها می توانند انجام دهند این است که صحنه سازی در عکاسی خیابانی را بپذیرند (نه اینکه لزوما آن را انجام دهند) و قبول کنند که گروهی از عکاسان آن را امتحان می کنند.